เนื้อเพลง องคุลีมาร – ไวพจน์ เพชรสุพรรณ

<p><strong>เนื้อเพลง&colon; องคุลีมาร<&sol;strong><br &sol;>&NewLine;ศิลปิน&colon; <strong>ไวพจน์ เพชรสุพรรณ<&sol;strong><br &sol;>&NewLine;<&excl;--more--><&sol;p>&NewLine;<p>สิบนิ้วพนมก้มกราบวันทา<br &sol;>&NewLine;ลูกขอขมาลงกราบไหว้<br &sol;>&NewLine;ขอเล่าเรื่ององคุลีมาร<br &sol;>&NewLine;ตอนเป็นโจรฆ่าฟัน<br &sol;>&NewLine;คนทั้งหลาย<br &sol;>&NewLine;มีชื่อจริงว่าอหิงสกะ<br &sol;>&NewLine;เกิดในวรรณะ<br &sol;>&NewLine;พราหมณ์ผู้ยิ่งใหญ่<br &sol;>&NewLine;เป็นบุตรชายท่านปุโรหิต<br &sol;>&NewLine;กับมัณตานีมิ่งมิตร<br &sol;>&NewLine;ยอดพิศมัย<br &sol;>&NewLine;เรียนวิชาอยู่กับอาจารย์<br &sol;>&NewLine;ทิศาปาโมกข์นั้นผู้เกรียงไกร<br &sol;>&NewLine;มีเพื่อนสนิทรักกันมาก<br &sol;>&NewLine;อีกทั้งมารยายอดรักดั่งดวงใจ<br &sol;>&NewLine;รักเพื่อนฝูงและการศึกษา<br &sol;>&NewLine;เล่าเรียนวิชาเก่งกว่าผู้ใด<br &sol;>&NewLine;อยู่มาวันหนึ่งเกิดแรงริษยา<br &sol;>&NewLine;เพื่อนฝูงอิจฉาถูกใส่ร้าย<br &sol;>&NewLine;ว่าเออเออ อหิงสกะ<br &sol;>&NewLine;ไปนับถือพุทธะศาสนาใหม่<br &sol;>&NewLine;เมื่ออาจารย์ได้ฟังวาจา<br &sol;>&NewLine;โมโหโกรธาเป็นฟืนเป็นไฟ<br &sol;>&NewLine;จึงด่าว่าไอ้ศิษย์คิดล้างครู<br &sol;>&NewLine;ทรยศอดสู เลี้ยงไว้ไม่ได้<br &sol;>&NewLine;อหิงสกะ ไหว้ขอโทษ<br &sol;>&NewLine;เรื่องไม่จริงอย่าโกรธ<br &sol;>&NewLine;โปรดให้อภัย<br &sol;>&NewLine;อาจารย์แกล้ง<br &sol;>&NewLine;ทำเป็นหายโกรธ<br &sol;>&NewLine;แต่ว่าใจคิดคด<br &sol;>&NewLine;ล่ะจึงได้หาอุบาย<br &sol;>&NewLine;เสแสร้งแกล้งให้ ไปเป็นโจร<br &sol;>&NewLine;ฆ่าให้ได้พันคน แล้วจะยิ่งใหญ่<br &sol;>&NewLine;อหิงสกะ ทำตามคำสั่ง<br &sol;>&NewLine;แล้วออกเดินทางถึงจุดหมาย<br &sol;>&NewLine;เขาเรียกว่า<br &sol;>&NewLine;ทางเอ๊ยว่าสองแพร่ง<br &sol;>&NewLine;เป็นแหล่งแอบแฝง<br &sol;>&NewLine;ของโจรไพร<br &sol;>&NewLine;ใครผ่านไปมาเที่ยวได้ฆ่าฟัน<br &sol;>&NewLine;ด้วยความเมามันส์<br &sol;>&NewLine;เลือดท่วมกาย<br &sol;>&NewLine;แล้วยืนหัวเราะ ล่ะหนอว่าเริงร่า<br &sol;>&NewLine;ตัดนิ้วมนุษย์มา ห้อยคอไว้<br &sol;>&NewLine;นับได้เก้าร้อยเก้าสิบเก้าคน<br &sol;>&NewLine;จึงได้ร้องตะโกน<br &sol;>&NewLine;ใครจะเป็นคนสุดท้าย<br &sol;>&NewLine;แสนสงสารเอ๊ยว่ามารดา<br &sol;>&NewLine;เศร้าโศกโศกาตามหาลูกชาย<br &sol;>&NewLine;องค์สมเด็จ พระศาสดา<br &sol;>&NewLine;ท่านรู้เห็นว่า ความเป็นไป<br &sol;>&NewLine;ทรงมายืน อยู่ตรงหน้าพลัน<br &sol;>&NewLine;โจรไล่ตามไม่ทัน<br &sol;>&NewLine;ล่ะแทบวางวาย<br &sol;>&NewLine;จึงร้องเรียกไปให้หยุดก่อน<br &sol;>&NewLine;มีเสียงตอบย้อน มาคิดสงสัย<br &sol;>&NewLine;เราหยุดแล้วองคุลีมารเอ๋ย<br &sol;>&NewLine;แต่ว่าท่านไม่หยุดเลย<br &sol;>&NewLine;เพราะเหตุใด<br &sol;>&NewLine;พระองค์จึงได้ตรัส เทศนา<br &sol;>&NewLine;จนเกิดศรัทธาลงกราบไหว้<br &sol;>&NewLine;ขอบวชอยู่ในศาสนาพลัน<br &sol;>&NewLine;สำเร็จอรหันต์ ด้วยทันใด<br &sol;>&NewLine;อนุโมทนา เป็นมหากุศล<br &sol;>&NewLine;เออ เออ เอย<br &sol;>&NewLine;ว่าอนุโมทนา เป็นมหากุศล<br &sol;>&NewLine;ขอจบเรื่องโจร กลับใจ<&sol;p>&NewLine;