เนื้อเพลง Home 6ick (Home Sick) – Darkface Feat. Art Berich

<p><b>เนื้อเพลง&colon; Home 6ick &lpar;Home Sick&rpar;<&sol;b><br &sol;>&NewLine;ศิลปิน&colon; <b>Darkface Feat&period; Art Berich<&sol;b><br &sol;>&NewLine;อัลบั้ม&colon; <b>เพลงใหม่ 2560 &sol; 2017<&sol;b><br &sol;>&NewLine;<a name&equals;'more'><&sol;a><br &sol;>&NewLine;ตื่นลืมตาฟ้าสางฉันลุกพลัน<br &sol;>&NewLine;ทุกอย่างเหมือนเดิมไม่เพิ่มเติมจากทุกวัน<br &sol;>&NewLine;นาฬิกายังหมุน ต้องลุกจากหมอนที่หนุน<br &sol;>&NewLine;เพื่อออกตามเป้าหมายที่ท้าทายบนที่สูง<&sol;p>&NewLine;<p>ก็อยากจะนอนขลุกไม่อยากลุกในมุมเดิม<br &sol;>&NewLine;แต่ความรับผิดชอบยืนข้างเคียงคอยคุมเชิง<br &sol;>&NewLine;เพราะไร้ซึ่งทุนเดิม จึงต้องแสวงหา<br &sol;>&NewLine;เงินตราทรัพย์สิน ต้องพอกินตราบตัวมีแขนขา<&sol;p>&NewLine;<p>เลยต้องเดินไปตามทางถึงไม่เป็นคนขีด<br &sol;>&NewLine;ความคิดถึงบ้านคอยขีดข่วนแต่ต้องทนขีด<br &sol;>&NewLine;ต้องไม่มัวจมปรัก ต้องทนและคงหลัก<br &sol;>&NewLine;เพราะถ้าหลักไม่มั่นคง กูก็คงจะล้มหัก<&sol;p>&NewLine;<p>อยากทิ้งทุกสิ่งสับ ทิ้งบ่วงที่คล้องคอ<br &sol;>&NewLine;แต่ย้อนมองที่บ้านยังมีพ่อแม่และน้องรอ<br &sol;>&NewLine;จะไม่ออเสาะมาฉอเลาะกับโชคชะตา<br &sol;>&NewLine;แค่ปาดน้ำตากับแก้มมาซัดกับแม่งดูสักกะ ตา<&sol;p>&NewLine;<p>จากบ้านมาไกลเป็นธรรมดา<br &sol;>&NewLine;ที่ฉันโหยหาเป็นบางเวลา<br &sol;>&NewLine;ฉันอยู่เมืองฟ้าแต่ใจเหว่ว้า<br &sol;>&NewLine;อยากกลับบ้านทุกครั้งเมื่อฉันมีเวลา<&sol;p>&NewLine;<p>เที่ยงวันมันจบไม่อาจลบความคิดถึง<br &sol;>&NewLine;คนึงคิดติดในจิตพานความคิดไร้ทางทิศ<br &sol;>&NewLine;มองรอบทิศทางผู้คนยังหมางเมิน<br &sol;>&NewLine;ฉันติดในเมืองใหญ่ที่ผู้คนช่างห่างเหิน<&sol;p>&NewLine;<p>แววตาฉันสะท้อนความว่างเปล่า<br &sol;>&NewLine;ที่บ้านเป็นยังไงตอนนี้อยากจะทราบข่าว<br &sol;>&NewLine;ทำได้แค่โทรกลับ คิดถึงผ่านโทรศัพท์<br &sol;>&NewLine;และสลับขาเดินเมินระยะทางเพื่อไม่ให้ฝันเป็นโมฆะ<&sol;p>&NewLine;<p>ยังโจนทะยานผ่านทุ่งหญ้าคอนกรีต<br &sol;>&NewLine;ผ่านตึกหนาเป็นผาสูงให้ได้คอยหลีก<br &sol;>&NewLine;ป่าฝูงชนที่หนาตาเพื่อมองหา<br &sol;>&NewLine;ความหมายสิ่งที่ไม่มีในตำราให้ศึกษาตาม<&sol;p>&NewLine;<p>และท้ายสุดก็พากายกลับที่พักพิง<br &sol;>&NewLine;กับห้องสี่เหลี่ยมที่มีแค่หมอนข้างให้พักอิง<br &sol;>&NewLine;พิงใจกับหมอนที่นอนและพัดลม<br &sol;>&NewLine;ไร้คนข้างกายให้นอนตักตอนฉันอยากพักลง<&sol;p>&NewLine;<p>จากบ้านมาไกลเป็นธรรมดา<br &sol;>&NewLine;ที่ฉันโหยหาเป็นบางเวลา<br &sol;>&NewLine;ฉันอยู่เมืองฟ้าแต่ใจเหว่ว้า<br &sol;>&NewLine;อยากกลับบ้านทุกครั้งเมื่อฉันมีเวลา<&sol;p>&NewLine;<p>คิดถึงมุ้งที่นอนและบรรยากาศ<br &sol;>&NewLine;ถึงบ้านกูเล็กไม่สวยหรูดั่งปราสาท<br &sol;>&NewLine;แต่พลบค่ำยิ่งทำใจสะอื้นฝืนอยากลับบ้าน<br &sol;>&NewLine;แต่ความจริงยังกลับด้านเพราะงานยังกัดแบบจัดจ้าน<&sol;p>&NewLine;<p>คิดถึงเสียงจักจั่นร้องสนั่นทุ่ง<br &sol;>&NewLine;คิดถึงเสียงไก่ขันแข่งสนั้นเมื่อส่างรุ่ง<br &sol;>&NewLine;จะอยู่ที่ไหนก็จำไว้อย่าลืมที่ที่สร้างเรา<br &sol;>&NewLine;เพราะมันไม่มีที่ไหนจะสุขใจเท่าที่บ้านเรา<&sol;p>&NewLine;