ที่มาของเพลงนี้ คือขับรถอยู่ ๆ แถว ๆ
หน้าไปรษณีท่าแซะ
ช่วงเย็น ๆ ฝนตกปรอย ๆ นิด ๆ
มีไอหมาแดงตัวนึงแบบมันกร่างมาก ๆ
เดินกลางถนนสบัดหางไปมาไม่หลบให้เราเลยสักนิด
เลยคิดในใจว่าไอบักนี่มัน “เจ้าถนน” ตัวจริงว่ะ
แล้วเนื้อท่อนฮุคก็แล่นเข้ามาในหัว
“สี่เท้าย่ำบนถนน ไม่เคยกลัวทั้งฟ้าและฝน”
ท่องไว้ในใจแทบแย่ กว่าจะซื้อของกลับบ้านมาเสร็จก็รีบอัดทำนองไว้
แล้วขยายความ เขียนต่ออยู่สองวัน เป็นเพลงที่ตอนเขียนอินมาก ๆ
ลองสมมุติว่าเราเป็น หมา หมาที่ถูกทิ้ง ไม่เข้าใจว่าเขาทิ้งเราทำไม
ในใจก็ยังคอยวันที่จะได้เจอพวกเขาอีกครั้ง โดยที่ไม่รู้เลยว่า
มันไม่มีวัน น่าหดหู่หนา
ขอบคุณที่อ่าน จนจบนะครับ